”Lato, lato, nie płacz czasem
Czekaj z rzeką , czekaj z lasem
W lesie schowaj dla nas chłodny cień
Przyjedziemy lada dzień…”

Halina Kunicka

     No i nie płakało, wręcz przeciwnie, czekało na nas ze słoneczną pogodą, szumiącą rzeką i subtelną wonią polnych kwiatów.
     Była to spontaniczna wyprawa, łapaliśmy urocze chwile i czerpaliśmy całą pozytywną esencję spływającą z każdym gorącym promykiem słońca. Dla niektórych z nas zwłaszcza osób na wózkach inwalidzkich i osób głęboko upośledzonych, taka wyprawa, to szczyt góry lodowej, ale trzeba chcieć i mieć wokół siebie życzliwych ludzi, by krok, po kroku wspinać się na szczyty, szczyty naszych marzeń, pragnień i niewypowiedzianych potrzeb.
     To, tu w „Dżungli Noego”, w dniach od 28.06. do 01.07.2016 roku, w cudownym miejscu zapomnianym przez ludzi, uczyliśmy się samodzielności, przetrwania i poznania świata wszystkimi zmysłami.
     Nasz azyl, to powrót do natury, do raju w którym robaczki świętojańskie rozświetlają ciemność, a drzewa o Wiłach śpiewają.
     Spacerując po bezdrożach poznawaliśmy dziewicze tereny, które krętymi ścieżkami prowadziły nas do miejsc, głęboko zakorzenionych w historii. Nawet i tutaj w miejscu odosobnionym nie tylko ciałem ale i myślami byliśmy z naszą Reprezentacją. Nie przeszkadzały nam chaszcze i błyskawice rozświetlające ciemność, my byliśmy sercem i mocno trzymaliśmy kciuki.
     Dziękujemy za chwile uniesień w miejscu, gdzie każdy dzień jest minutą, a sekunda ekscytującą wiecznością.

Posted by admin on wtorek, 28 czerwca, 2016 @ 11:01PM
Categories: aktualności