Jest bardzo, bardzo, bardzo cicho,
Słońce rozpala nasze ciała,
Rzeka i niebo ostro lśni,
Dobrze mi, ach jak dobrze mi.
Jem słodkie, słodkie winogrona,
Świerszcze śpiewają dookoła.
Rzeka i niebo ostro lśni,
Dobrze mi, ach dobrze mi.

 

Tak właśnie wygląda przedsionek naszego raju w którym spędziliśmy niezapomniane chwile od 04.08 do 07.08.2015 roku . To wyjątkowe miejsce do którego wracamy, miejsce, które otula nas sobą i przyjmuje za każdym razem tak, jakby czekało na nas z taką samo tęsknotą, jak my na nie. To tutaj na dziewiczych polanach wtulamy nos w trawę i widzimy, jak dużymi jesteśmy istotami między cykadami. To tutaj uczymy się samodzielności. Wszystkimi zmysłami poznajemy otaczający nasz świat, świat, który otwiera przed nami nowe, nieznane horyzonty i prowokuje do przełamania własnych słabości. Robimy coś, co do tej pory było nieosiągalne o czym nawet baliśmy się marzyć. Dla większości zwykła kąpiel w rzece, a dla nas osobach na wózkach inwalidzkich to szczyt marzeń, które w tym magicznym miejscu się spełniają.

Leżąc w trawie z włosami mokrymi od rosy w gwieździstą noc liczymy spadające gwiazdy, podziwiamy autostrady powietrze, którymi co kilka minut leci żelazny ptak, słuchamy szumu rzeki i koncertu świerszczy, a nimfy wodne kołyszą nas do snu. Ale jak tu zasnąć?

To azyl, miejsce do którego kochamy wracać, bo zostawiamy tu kawałek siebie. Zostawiamy tu serce, w które to miejsce wpisało się głęboko.

Posted by admin on wtorek, 4 sierpnia, 2015 @ 8:40PM
Categories: aktualności